Polskie media szeroko informują o wezwaniu Światowego Kongresu Żydów do bojkotu Polski. Wszystko za sprawą specjalnego oświadczenia prawnika Menachema Z. Rosensafta, zamieszczonego na stronach Kongresu.

Według "Gazety Wyborczej" Rosensaft to nowojorski prawnik, założyciel i przewodniczący Międzynarodowego Stowarzyszenia Dzieci Ofiar Holokaustu, którego rodzice przeżyli Auschwitz i Bergen-Belsen.

Zamieszczamy pełny tekst oświadczenia Menachema Z. Rosensafta:

Lekceważąc wsparcie rządu Stanów Zjednoczonych dla żądań dotyczących odszkodowań dla Żydów za mienie skradzione im w trakcie Holocaustu, polski minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski zaognił burzę wywołaną przez wcześniejszą decyzję jego rządu o rezygnacji z obiecywanej od dawna ustawy z pozornych powodów ekonomicznych.

Tak jak można było przewidzień, reakcją na ten niespodziewany rozwój wydarzeń była mieszanina złości i konsternacji.

"Polska mówi wielu starszym przedwojennym właścicielom, w tym ocalałym z Holocaustu, że nie mają oni żadnej widocznej nadziei nawet na małą cząstkę sprawiedliwości odnośnie dóbr im zabranych", powiedział prezydent Światowego Kongresu Żydów Ronald S. Lauder.

Ambasador Stuart E. Eizenstat, specjalny doradca sekretarz stanu pani Clinton do spraw epoki Holocaustu wyraził "rozczarowanie" i dodał, że ma nadzieję iż polski rząd będzie "kontynuował działania które tak wiele razy obiecywał, i że zrobi krok naprzód w sposób, na który stać go finansowo, w sposób sprawiedliwy wobec społeczeństwa polskiego i tych polskich obywateli oraz osób o polskich przodkach którzy stracili właśność zarównie w epoce komunistycznej, jak i nazistowskiej.

W odpowiedzi minister spraw zagranicznych Sikorski zadeklarował w Polskim Radiu że "Stany Zjednoczone zrezygnowały z prawa do reprezentowania swoich obywateli w takich sprawach" w traktacie z 1960 roku, "i wzięły na siebie ciężar wypłacenia rekompensat finansowych wartych miliony, które Polska już zapłaciła Stanom Zjednoczonym", dodając niepotrzebnie że "jeśli Stany Zjednoczone chciały pomóc polskim Żydom, dobrym momentem były lata 1943-44, kiedz to większość z nich wciąż żyła".

Sikorski myli się co do stanu prawnego. Zgodnie z amerykańsko-polskim porozumieniem w tej sprawie, Polska zobowiązała się do zapłacenia rządowi USA 40 milionów dolarów w ciągu 20 lat w celu zaspokojenia roszczeń "obywateli USA... przeciwko Rządowi Polskiemu z powodu nacjonalizacji lub przejęcia przez Polskę własności lub praw odnoszących się do własności."

To porozumienie nigdy nie miało intencji pokrycia roszczeń żydowskich ocaleńców z Holocaustu, którzy przybyli do Stanów Zjednoczonych długo po tym jak ich własność została najpierw zagarnięta przez Nazistów a później znacjonalizowana przez komunistyczny reżim. Jego celem było wypłacenie rekompenstat jednostkom, które były amerykańskimi obywatelami w czasie gdy ich własność była konfiskowana.

Jak skonkludowała amerykańska Komisja Rozstrzygnięć Zagranicznych Roszczeń (US Foreign Claims Settlement Commission) w 1962 roku - gdy odrzucała nie związane z Holocaustem roszczenie wniesione na podstawie porozumienia z 1960 roku:

"Zasada prawa międzynarodowego co do narodowości wnioskodawcy szukającego wsparcia Stanów Zjednoczonych przeciwko innemu Państwu była wyrażana różnorodnie jako wymaganie by dana osoba miała obywatelstwo amerykańskie w czasie gdy doszło do straty (...).

Mówiąc wprost, porozumienie z 1960 roku nie stosuje się do ocaleńców z Holocaustu, gdyż nie byli oni obywatelami Stanów Zjednoczonych "w czasie, gdy strata została dokonana (...)".

Sikorski mógłby także zyskać wiele z lekcji historii. W czasie tegorocznej podróży do Izraela stwierdził, że "Holocaust który zdarzył się na naszej ziemii został przeprowadzony wbrew naszej woli przez kogoś innego."

Nie do końca tak.

10 lipca  1941 Polacy we wschodnim polskimi miasteczku Jedwabne zgonili i zmasakrowali ponad 300 żydowskich sąsiadów (history Jan T. Gross podaje podał liczbę ofiar 1600). Prowadzeni przez swojego burmistrza, ci w większości chodzący do kościoła chrześcijanie zgonili żydowskich mężczyzn, kobiety i dzieci do stodoły i spalili ich tam żywcem.

W lipcu 1946 tłum w polskim mieście Kielce zabił 42 Żydów którzy powrócili tam po Holocauście. W styczniu 1996 roku polski minister spraw zagranicznych Dariusz Rosati przyznał w liście do Światowego Kongresu Żydów że - jak to nazwał - "niesławny pogrom kielecki " był "aktem polskiego antysemityzmu".

Pomiędzy pogromiami w Jedwabnem i Kielcach, niezliczeni Polacy czerpali profity z niemieckiego "Ostatecznego Rozwiązania Kwestii Żydowskiej". Polaków którzy ukrywali Żydów ryzykując własnym życiem ogromnie przewyższali liczebnie ci, którzy denuncjowali Żydów Nazistom, grabili ich mienie i bezwstydnie wprowadzali się do domów żydowskich rodzin, które zostały deportowane do obozów śmierci i obozów koncentracyjnych. Dodatkowo, Polacy codziennie korzystają z zysków z własności wartej miliony i miliony dolarów którą Żydzi posiadali w Polsce przed 1939 rokiem.

To wszystko z trudem (hardly) czyni z Polaków niewinnych obserwatorów.

Podczas gdy inne dawne kraje komunistyczne wschodniej o centralnej Europy podjęły znaczące, nawet jeżeli nie w pełni satysfakcjonujące działania by zamknąć rachunki ze swoimi byłymi obywatelami, Polska powłóczy nogami przez ponad 20 lat, z kolejnymi prezydentami, premierami i innymi oficjelami obiecującymi wdrożenie ustawy, które to obietnice nigdy się nie materializują.

Polskie władze muszą zostać zmuszone do zrozumienia (must be made to understand), że to co urasta do wielkiego złodziejstwa i sprzeniewierzenia jako narodowa polityka ma konsekwencje. Dopóki Polska nie wdroży znaczącego prawa które odnosi się do roszczeń majątkowych ofiar Holocaustu i ich potomków, wspólnota żydowska ogólnie oraz ocaleńcy i ich rodziny w szczególności powinny wstrzymać zasilanie polskiej gospodarki pieniędzmi z turystyki i w inny sposób. Moralna perswazja w sposób jasny nie zadziałała. Może potraktowanie Polski w ten sam sposób w który ona traktuje Żydów i innych obrabowanych ze swojej własności okaże się bardziej skuteczne.

tłumaczył Prej