Wczoraj nasz kolega Robert Mazurek dostał nagrodę Złotej Ryby.

Upamiętnia ona innego dziennikarza zmarłego przed rokiem Macieja Rybińskiego, mistrza specyficznej formy, jaką jest felieton. Kapituła Złotej Ryby stworzona przez grupę krewnych i przyjaciół Pana Macieja (między innymi wdowa Krystyna Grzybowska, córka Ola Rybińska, a także Marcin Wolski, Rafał Ziemkiewicz, Grzegorz Eberhardt) postanowiła co roku honorować felietonistę, który nie ukończył jeszcze 40 lat.

Mazurek, rocznik 1971 załapał się jak widać w ostatniej chwili. Pracę dziennikarską zaczynał w roku 1994 w Super Expressie. Potem był dziennikarzem Życia, Nowego Państwa. Filmu, Wprost, Dziennika. Od ponad roku pisuje do Rzeczpospolitej felietony na drugiej stronie. Jest też autorem kultowych w niektórych kręgach wywiadów. Jego rozmówcy ani się nie obejrzą, jak całkiem się odsłaniają. Zaletą Mazurka felietonisty jest przede wszystkim umiejętność kojarzenia faktów, bezkompromisowość i dobra pamięć. Rozlicza polityków i ludzi elit z głupstw, niekonsekwencji, niedotrzymanych obietnic, sprzeczności w słowach i czynach. Ma sympatie polityczne i ideowe, zasłynął gromkimi wystąpieniami w czasie smoleńskiej żałoby wymierzonymi w tych, którzy ją lekceważyli.Równocześnie nie jest człowiekiem żadnego środowiska, czy żadnej partii, potrafi uderzyć boleśnie w każdego.

Ale w przeciwieństwie do wielu innych dziennikarzy bije przede wszystkim w silnych, tych których inni, manistreamowe media i mainstreamowi autorytety, oszczędzają. Podczas uroczystego wręczenia Złotej Ryby w Harendzie przypomniano filmy o Macieju Rybińskim, człowieku charyzmatycznym. Między innymi jego maksymę: Nie możesz pisać felietonów, jeśli nie masz dowcipu. Cała srogość Roberta Mazurka w demaskowaniu nadętych balonów nie byłaby skuteczna, gdyby nas równocześnie nie bawił. Robecie, gratulujemy.